Στην μνήμη της Ευτυχίας Μιχέλη

Της Ευτυχίας…
In memoriam

Άφησες τα γήινα χνάρια σου
και ντύθηκες, στην ουράνια ατμόσφαιρα
του ονείρου και των παραισθήσεων,
το μανδύα της μετουσίωσης.

Με οδηγό μόνο τα συναισθήματα πορεύτηκες
στην πολύβουη σιωπή του κόσμου,
έξω απ τη «λογική των άλλων».

Σε μια πραγματικότητα χωρίς έκφραση βυθίστηκες…
αλήθεια πώς να μιλήσεις
για την αλήθεια και την ομορφιά
έξω απ τη «λογική των καιρών»;

Τα φύλλα του φθινοπώρου
κιτρινίζουν και πέφτουν
και τα χρώματα του ουράνιου τόξου ξεθωριάζουν…

Τώρα ταξιδεύεις κι εσύ
όπως τα όνειρα ταξιδεύουν,
ανέμελη, ανεμπόδιστη, αυθόρμητη,
αμετανόητα ελεύθερη,
υποταγμένη μόνο στο συναίσθημα.

Τις μέρες, τις ώρες και τα λεπτά
δεν τα χρειάζεσαι πια,
ο χρόνος αδιάφορος κι οι τόποι χωρίς σημασία.

Ήλθε ο καιρός της απόλυτης γαλήνης
που φέρνει η ανάδυση απ’ τα τοπία της μνήμης,
η πραγμάτωση της υπέρβασης,
η γεύση της μεθυστικής μέθεξης του επέκεινα…

Λ.Κ.
του ΄63