Στην αρχή της πρώτης γυμνασιακής χρονιάς που το μαθητικό πηλίκιο αντικαθιστούσε τους κολλαριστούς γιακάδες, τις ποδιές και το κεντημένο σήμα με τα αρχικά Ζ.Π.Α, δηλ. Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία, είχαμε αρκετή ικανοποίηση και καμάρι.
Σιγά σιγά η εξοικείωση και η συνήθης αντιρρητική στάση που προκύπτει με το προχώρημα της χρονιάς, εκεί γύρω στην άνοιξη εκκόλαπτε μία «δυσανεξία» σε κάθε τι το σχετικό με την τυπικότητα και την πειθαρχία. Κάτι τέτοιο προέκυπτε και για το καπέλο με το σήμα του δαφνοστεφανομένου συμπλέγματος των γραμμάτων Ζ και Σ (Ζωσιμαία Σχολή), που τραβούσε τα πάνδεινα αλλά και γινόταν συχνά αφορμή τιμωριών ύστερα από σχετικές καταγγελίες ορισμένων καθηγητών. Λίγο αργότερα έμπαιναν κάτι ξαφνικές ζέστες καθώς απότομα άρχιζαν οι σκοτούρες για τις εξετάσεις και τα «μπαίν’ς δε μπαίν’ς» που μας έγραψε τόσο χαρακτηριστικά ο καλός μας Ίνης στο προηγούμενο τεύχος*. Παράλληλα φούντωναν και ολοκλήρωναν τη μικρή – μεγάλη καθημερινότητά μας τα αισθηματικά σκιρτήματα που πλαισίωναν (περισσότερο εσωστρεφή και λιγότερο συντροφικά) τη ζωή μας.
Την ίδια εποχή, όπως φυσικά συμβαίνει παντού, η φύση οργίαζε και προσέφερε πανδαισίες αρωμάτων, χρωμάτων, γεύσεων και ότι άλλο φανταζόμαστε, που για μας όμως είναι συνυφασμένα με τον τόπο, τις εμπειρίες και τα βιώματά μας.
Οι ήχοι των κουδουνιών από τα κοπάδια που τραβούσαν από τα χειμαδιά για τα βουνά και τα γαυγίσματα των τσοπανόσκυλων, στις παρυφές της πόλης, τις νυχτερινές ώρες.
Οι χτύποι της καμπάνας, πότε κοντινοί και πότε απόμακροι, για τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και της εβδομάδας των Παθών ως την Ανάσταση.
Τα τιτιβίσματα των χελιδονιών, και τα κροταλίσματα από τα ράμφη των πελαργών, τα βατράχια στη λίμνη κι ο νωχελικός παφλασμός στην όχθη που τάραζε μόνο το πέρασμα της βενζινακάτου καθώς τραβούσε για το νησί και τη Ντραμπάτοβα.
Όλα αυτά κι άλλα, τέτοιες ανοιξιάτικες ώρες περιφέρονται τριγύρω μας και σαν αγυιόπαιδα διαταράσσουν τη σύγχρονη αστική μας εξοικείωση.
Κάποτε ήταν κι αυτά ή καλλίτερα κάποτε αυτά ήταν σχεδόν όλα.
————————————–
*Ο αείμνηστος Κώστας Πύρρος εννοεί το κείμενο με τίτλο «ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ …..!» του απόφοιτου της τάξης που αποφοίτησε το 1954 Ίνη Μεσαρέ στο 30ο τεύχος του περιοδικού ΖΩΣΙΜΑΔΕΣ. Ακολουθεί η αρχή του άρθρου:
1 Comment
Σωστά τα λένε και οι δύο, και ο Κώστας και ο Ίνης. Έτσι θυμόμουνα και εγώ την άνοιξη. Όσο για τον Γυμνασιάρχη, μάλλον δίκηο είχε!
Ας πούμε και την αλήθεια της πραγματικότητος όμως: Ποιός πήγε Ζωσιμαία και απογοητεύθηκε από την Ζωή του. Δόξα τον Θεό, όλοι καλά τα πήγαμε.
Καλό σας Πάσχα λοιπόν, με πίστη στην άνοιξη και την ομορφιά της!