“Ο ΠΑΥΛΟΣ” του Ίνη Μεσαρέ.

Το κείμενο με τις αναμνήσεις του Ίνη  είχε σταλεί για δημοσίευση στο περιοδικό ΖΩΣΙΜΑΔΕΣ το 2003.

Τον Παύλο Βρέλλη τον πρωτογνώρισα στις κυρα Νίκης της Καλούδαινας, στενής φίλης της μάνας μου. Το σπίτι ήταν – και παραμένει ακόμη – λίγο πιο κάτω από το Αρχιμαντρειό, δίπλα στην Αγ. Αικατερίνη. Πήγαινα ακόμη στο Δημοτικό, στο “Πρότυπο” της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας και εκεί συναντούσα τον Παύλο ως σπουδαστή.

Απ’ αυτόν πρωτοάκουσα για τη Ζωσιμαία Σχολή. Του άρεσε πολύ να μας διηγείται, σε μένα και τον μικρότερο αδελφό μου, πως ήταν πριν βομβαρδιστεί στον πόλεμο, κυρίως τα εργαστήρια χημείας και φυσικής με τα πειράματα που έκαναν. Όλα αυτά παίρναν μια σχεδόν μυθική διάσταση στην παιδική μας φαντασία, αλλά αποτέλεσαν μετά από λίγα χρόνια – όταν πήγαμε στο “Ρουμάνικο”  – και ένα μέτρο σύγκρισης αυτού που χάθηκε.

Ακόμη περισσότερο του άρεσε να διηγείται πως έπαιζαν, καθώς και τα “μαστορέματα” στα οποία επιδίδονταν από μικρός. Είχε έναν δικό του τρόπο να είναι χωρατατζής. Τα διάφορα φρούτα που έκανε από πυλό, είχαν και μια διάσταση “παιγνίου”. Αγαπούσε τα ζώα, ιδιαίτερα τις γάτες που ήξερε τα χούγια τους. Το πρώτο μου γατσί, ο Ριρής, που συνοδεύονταν από σχετική … “τεχνογνωσία”, ήταν δώρο του Παύλου.

Από εμάς «τους δυο μικρούς του φίλους», γνώρισε τον πατέρα μας και μεταξύ τους αναπτύχθηκε μια καλλιτεχνική και κυρίως φιλική σχέση. Ιδέα και πρόταση του Παύλου ήταν ή πρόσφατη έκδοση του Λευκώματος με έργα Κενάν Μεσαρέ.

Πριν λίγο καιρό, όταν τον επισκέφτηκα στο βασίλειό του, θυμηθήκαμε μερικά από τα πολύ παλιά, με συγκίνηση και γέλιο. Πριν με ξεπροβοδίσει μέχρι την είσοδο, μου έδειξε όλο το γατομάνι που έχει στο κτήμα.

«Αεί παις»!

Γι’ αυτό είναι τόσο αγαπητός και συνάμα σεβαστός.

Ο αείμνηστος Σαχίν – Σέργιος (Ίνης Μεσαρέ)  ήταν Αρχιτέκυων Πολεοδόμος  απόφοιτος της Ζωσιμαίας Σχολής της τάξης που αποφοίτησε το 1954. Διετέλεσε Υπεύθυνος Σύνταξης από το 13ο μέχρι το 44ο τεύχος  και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής από το 1ο μέχρι το 44ο τεύχος του περιοδικού ΖΩΣΙΜΑΔΕΣ.