Μία φωτογραφία του χειμώνα του 1957 – 1958 τραβηγμένη από τον Λάζαρο Σακελλαρίου. Η οδός Σακελλαρίου βρίσκεται στα Ιωάννινα πάνω από την πλατεία Πάργης, έχει δε ονομαστεί με το όνομα του Σμηναγού Ιωάννη Σακελλαρίου πιλότου, πεσόντα στις 3 Νοεμβρίου 1940 σε άνιση αερομαχία (3 ελληνικά καταδιωκτικά εναντίον 15 ιταλικών καταδιωκτικών και βομβαρδιστικών) όταν το αεροπλάνο του χτυπήθηκε από τα εχθρικά πυρά και κατέπεσε στη Ζίτσα Ιωαννίνων, με αποτέλεσμα το θάνατό του στην προσπάθειά του να αναχαιτίσει την αεροπορική επίθεση κατά την διάρκεια βομβαρδισμού της πόλης των Ιωαννίνων. Ο ηρωικός πιλότος δεν είχε συγγένεια με το φωτογράφο. Από δεξιά προς τα αριστερά διακρίνονται το σπίτι της Ελπινίκης και του Βασίλη Σακελλαρίου, η μεζονέτα της Θέλμας και του Γιώργου Ζαρίμπα, το άνοιγμα της εισόδου στο συνεργείο αυτοκινήτων του Χρυσού, που έγινε μετά πολυκατοικία, η πολυκατοικία της Σοφίας και του Βασίλη Καρκαμπούνα με το λεωφορείο τους απέξω. Δεν διακρίνεται το σπίτι της οικογένειας Μωραΐτη. Στο τέρμα του δρόμου απέναντι φαίνεται το σπίτι όπου έμενε η οικογένεια Ιωακειμίδη, αριστερά το σπίτι της οικογένειας Γκόσιου, δεν διακρίνεται το σπίτι της οικογένειας Γκαρτζονίκα και το σπίτι της οικογένειας Κοττίκα. Ακολουθεί το σπίτι της οικογένειας Λούπα. Μετά ακολουθεί το σπίτι του εργολάβου Γιάννη Δήμου (ευχαριστώ τον συναπόφοιτό μου από την Ζωσιμαία Σχολή Θωμά Νούσια για το όνομα του ιδιοκτήτη του σπιτιού). Τέλος στα αριστερά φαίνεται ο μαντρότοιχος του κήπου του σπιτιού της Αφροδίτης και του Αθανασίου Ναθαναήλ.
Η παρακάτω φωτογραφία στα δεξιά είναι από το διαδίκτυο ( Μάρτιος 2019 Google Earth ) από το ίδιο σημείο λήψης.
4 Comments
Παλια γειτονιά μου….
Τι μνήμες! Ακριβώς απέναντι από το σπίτι Σακελλαρίου ήταν ένα άκτιστο οικόπεδο περιφραγμένο με σύρμα, που στην πίσω μεριά συνεχιζόταν με την ιδιοκτησία Γερμεμπεσίδη. Εκεί μέναμε (είσοδος από Χριστοβασίλη) και όταν έπρεπε να πάω στο ωδείο για τα μαθήματα του βιολιού, έκοβα δρόμο μέσα από το άκτιστο οικόπεδο και έβγαινα στην Σακελλαρίου.Το βράδυ επειδή δεν υπήρχαν φώτα και φοβόμουν φώναζα την μαμά μου από τον δρόμο να βγει έξω όταν διέσχιζα το οικόπεδο. Δέκα χρονών κοριτσάκι τότε. Ευχαριστώ Φίλε Λάζαρε για τις όμορφες μνήμες που αναδύθηκαν με την φωτογραφία.
Όταν περνάω από εκεί τις πολυκατοικίας αυτές δεν τις βλέπω αλλά νοερά ταξιδεύω στην μικρή βεραντούλσ μπρος από την είσοδο όπου διαβάζαμε με τη Νίνα,όμορφες μνήμες….
Ευχαριστούμε πολύ για το πολύ όμορφο και ανέλπιστο Χριστουγεννιάτικο δώρο.
Σε εμάς τους νεώτερους, χαρίζετε “εικόνα” στις διηγήσεις που είχαμε από γονείς και παππούδες.
Η συγκίνηση είναι πολύ μεγάλη!