Από τον απόφοιτο της Ζωσιμαίας Σχολής Γιάννη Λυμπερόπουλο λάβαμε βιβλίο του, το οποίο εξέδωσε πρόσφατα με τίτλο «…και οι αργαλειοί δε δούλεψαν».
Παρατίθεται το κείμενο του οπισθόφυλλου:
Από τα μικρά σιδερόφραχτα παράθυρα του μαντζάτου έβλεπες όξω τον οβορό, που έλαμπε πνιγμένος στα λουλούδια και στον ήλιο. Τριανταφυλλιές με λογής λογής χρώματα. Πανσέδες, κρίνοι, λαγουδάκια, σκουλαρίκια, ζαμπάκια, ψευτοπιπεριές, αρμπακανέλες, μανουσάκια, αγιόκλημα, δεντρολίβανα, βασιλικός, λουίζες, γαρουφαλιές, λεβάντες, σκόρπαγαν μυρουδιές θεσπέσιες που έμπαιναν από την ανοιχτή πόρτα.
Είναι κρίμα από το Θεό,
να μη χαίρεσαι σ’αυτό το σπίτι.
Άνοιξε τα παλιά κεντήματα, είδε τα υφαντά. Ενθουσιάστηκε.
Ο καινούριος αργαλειός που έστεκε στη γωνία προκάλεσε
το θαυμασμό τους. Στάθηκαν δίπλα τον κι άρχισαν
να τον “νταντεύουν”. Ωραίο έπιπλο, έχει μεγαλοπρέπεια!
Δεν το φανταζόμαστε ότι θα ‘ρθει μια Αθηναία να μας βάλει μυαλό… να σκύψει πάνω στα δικά μας πράγματα… να τα πιάσει με τα χέρια της… να τ’ αγαπήσει… να δει πόση ψυχή και πόσο όνειρο κρύβουν μέσα τους. Ψάξαμε στα δικά μας σπίτια και βρήκαμε στα γρήγορα αυτά που φέραμε. Θα βρούμε κι άλλα πράγματα, θα μαζευτούμε κι άλλες κοπέλες… και θα ψάξουμε παντού. Υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα…
Αργαλειοί υπάρχουν ακόμα στα σπίτια;