Αποχαιρετιστήρια λόγια για τον Σάκη Δάλλα από τον Ναπολέοντα Δεύτο.

Αποχαιρετιστήρια λόγια για το μεγάλο ταξίδι

του Σάκη Δάλλα στις 24-12-2021

από τον Ναπολέοντα Δεύτο  

            Φίλε, συμμαθητά, συντοπίτη, συμφοιτητά, συγκάτοικε, συνοδοιπόρε, κουμπάρε, αδελφέ μου ΣΑΚΗ:

Πάντα ντόμπρος σαν Ηπειρώτης που ήσουνα, γενναίος, δυνατός και αποφασιστικός, γιατί ήσουνα Σουλιώτης. Και πάνω απ’ όλα, ο λόγος σου συμβόλαιο. Ήταν άγραφος νόμος αυτό για σένα. Πάντα τον κρατούσες.

Αυτήν τη φορά όμως μας ξεγέλασες όλους.

Δεν έπρεπε ρε ΣΑΚΗ…

Μας είπες δεν είναι τίποτε, θα το παλέψεις, θα τον νικήσουμε κι αυτόν είπες, και θα προσθέσουμε άλλα είκοσι χρόνια τουλάχιστον στην εβδομηκονταετή πορεία μας.

Ήσουνα γενναίος, ήσουνα ατρόμητος, άφοβος, με ψυχή. Ήσουνα Σουλιώτης. Και σε πιστέψαμε. Και προχθές ακόμη, που μιλήσαμε μέσω της Αλίνας, με ξεγέλασες!!

Ίσως με τον τρόπο σου, τη γενναιότητα και την υψηλή ευφυΐα που διέθετες, μας παραπλάνησες όλους.

Σαν να περίμενες να δικαιωθούν πρώτα οι υπερεικοσιπενταετείς αγώνες σου για το αγαπημένο μας ιστορικό σχολειό, την λατρεμένη μας ΓΕΡΑΡΑ «ΖΗΣΙΜΑΙΑ ΣΧΟΛΗ».

Και όταν είδες να πραγματοποιείται και η έκδοση του βιβλίου σου για τα Πρότυπα Σχολεία–Ζωσιμαία Σχολή, πίστεψες ότι ο αγώνας είχε ολοκληρωθεί και η δικαίωση είχε έλθει. Κι όμως, είχες πολλά, μα πάρα πολλά να προσφέρεις ακόμη!!

Στον τελευταίο μας καφέ, εκείνο το Κυριακάτικο απόγευμα, πριν απ’ την επέμβαση που θα έκανες την επομένη, όταν μου χάρισες το βιβλίου σου με ιδιόχειρη αφιέρωση, ένιωσα ένα παράξενα άσχημο προαίσθημα. Δεν ήθελα την αφιέρωση. Προσπάθησα να το διώξω, κι όμως με ακολουθούσε.

Πήρες έναν καφέ στο χέρι, για την Ξένια είπες, αγκαλιαστήκαμε παράξενα για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια και χωρίσαμε. Βάσιζες και σ’ έβλεπα να ταλαιπωρείσαι πολύ. Σου φώναξα δυνατά: Άλλα είκοσι χρόνια θα τα βγάλουμε ΣΑΚΗ!

Δεν ξέρω αν το άκουσες και δεν ξέρω κι αν το πίστευα. Εγώ πάντως, εκείνη τη στιγμή έβλεπα το ψηλόλιγνο ξανθό αγόρι, τον τετρακοσάρη, να τρέχει στο στάδιο των Γιαννίνων, που κι αυτό ακόμη ονομάζεται «Στάδιο Ζωσιμαδών». Τι σύμπτωση!!

Εβδομήντα χρόνια συμπόρευσης. Εβδομήντα χρόνια διαφωνιών, γκρίνιας, διαξιφισμών, αλλά και ατέλειωτης αγάπης!!

Δεν μπορούσες να περιμένεις λίγο ακόμα; Να ιδείς τον Ίωνα φοιτητή, την εγγονή σου μαθήτρια; Να βλέπεις την Ξένια να σου πλουτίζει ακόμη περισσότερο με τα ιστορικά της αφηγήματα την δεξαμενή των άπειρων ιστορικών σου γνώσεων –και όχι μόνο; Ούτε την πολύποθη αγαπημένη σου αδελφή, την Ρίτα, σκέφτηκες;

Και προπαντός, να καμαρώνεις τα τρία λεβέντικα παιδιά σου, να συγκρούεσαι μαζί τους και να κατορθώνεις να αντικρούεις τις απόψεις τους.

Γιατί ρε ΣΑΚΗ;

Ποιος θα ψέλνει τώρα την Μεγάλη Εβδομάδα στην εκκλησιά στην Τσερίτσανα; Ποιος θα βγάζει (αστειευόμενος) άχρηστους τους συμμαθητές σου – απόφοιτους της χαρισματικής τάξης του ’63; Ποιος θα γκρινιάζει με το σύστημα; Ποιος θα σκορπάει τόσο κέφι και ζωντάνια στα καφέ του Αμαρουσίου;

Δεν έφυγες ΣΑΚΗ!!!

Είσαι στις καρδιές μας, στο μυαλό μας, στην ψυχή μας. Άνθρωποι σαν κι εσένα δεν φεύγουν ΣΑΚΗ. Κάνουν ένα ταξίδι για να προσφέρουν κι αλλού. Κι απ’ εκεί που θα ’σαι, δείξε μας με τον τρόπο σου τί μπορούμε να κάνουμε με τις ισχνές μας δυνάμεις, για την ολοκλήρωση του έργου σου.

Προσωπικά ΣΑΚΗ, όσο θα ’σαι μακριά μου, θα εξακολουθώ να δίνω ευχές και να υψώνω τη σημαία μας, εκείνες τις τέσσερις μέρες του χρόνου, όπως το κάναμε οι δυο μας εξήντα τόσα χρόνια!

Και τώρα ΣΑΚΗ, μόλις αντικρίσεις κι αγκαλιάσεις τον κυρ-Γιάννη και την κυρά-Ρίνα, μπορείς κάλλιστα να τους πεις:

Τον αγώνα τον καλό ηγώνισμαι,

τον δρόμο τετέληκα,

την πίστη τετήρηκα.

Λοιπόν αποκείτε μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος

ον αποδώσει εμοί ΚΥΡΙΟΣ εκείνη την ημέρα

ως ΕΚΕΙΝΟΣ κρίνει.

Πέρυσι τέτοια μέρα, μου ζήτησες να σου ξαναθυμίσω τα Γιαννιώτικα Κάλαντα που λέγαμε παιδιά. Το «Δόξα Θεώ – Δόξα Θεώ».

Φέτος, λέω ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ που μ’ ευλόγησε να συναντηθούν τόσο νωρίς οι δρόμοι μας στη ζωή.

Καλό ταξίδι, ΦΙΛΕ!

Θα ’σαι στην μνήμη μας και στις καρδιές μας μέχρι να ξανασυναντηθούμε!

24 Δεκεμβρίου 2021