Παρουσίαση της Επετηρίδας και εκδήλωση προς τιμήν του Γεωργίου Νουτσόπουλου και Χρήστου Μασσαλά.

Μετά από προσπάθειες τεσσάρων χρόνων εκδόθηκε η επετηρίδα των αποφοίτων η οποία και θα διατεθεί έναντι συμβολικού τιμήματος στα μέλη.
Μία από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις ήταν αυτή της παρουσίασης της Επετηρίδας το 2002.
Αυτό όχι μόνο γιατί η Επετηρίδα είναι προϊόν μιας σοβαρότατης εργασίας, που διήρκεσε περισσότερο από τέσσερα χρόνια, αλλά κυρίως γιατί η Επετηρίδα αποτελεί την πρώτη κωδικοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού του Ηπειρωτικού χώρου, κάτι πολύ σημαντικό για την εποχή μας που χαρακτηρίζεται σαν εποχή της πληροφορικής.
Αξιολογώντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των καταγεγραμμένων αποφοίτων μπορεί εύκολα, κάποιος, να προσδιορίσει και την δυναμική που μπορεί να έχει ένας σύλλογος σαν τον δικό μας.
Την 16η Φεβρουαρίου 2002 συμπληρώθηκαν 160 χρόνια απο το θάνατο του Νικολάου Ζωσιμά, τελευταίου από τους αδελφούς Ζωσιμάδες. Ο Σύλλογος τιμώντας την μνήμη των Μεγάλων αυτών Ευεργετών διοργάνωσε διάφορες εκδηλώσεις στα Γιάννινα. Στα πλαίσια αυτών των εκδηλώσεων έγινε, στην αίθουσα “Αθανάσιος Τσακάλωφ”στο Δημαρχείο Ιωαννίνων, η παρουσίαση της Επετηρίδας Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής. Κατά την διάρκεια αυτής της εκδήλωσης τιμήθηκαν δύο διακεκριμένοι απόφοιτοι της Ζ.Σ., οι Πρυτάνεις Γεώργιος Νουτσόπουλος, τέως Πρύτανης Ε.Μ.Π. και Χρήστος Μασσαλάς, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο χρονικό διάστημα του εορτασμού της Απελευθέρωσης της πόλης των Ιωαννίνων.

Ο λόγος του Προέδρου του απερχόμενου ΔΣ Αθανασίου Δάλλα.

Εκ μέρους του Συλλόγου Αποφοίτων της Ζωσιμαίας Σχολής θέλω να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στην σημερινή, εορταστική, εκδήλωση της παρουσίασης της Επετηρίδας των Αποφοίτων της
Σχολής.
Οι Απόφοιτοι της Ζωσιμαίας Σχολής νοιώθουμε περήφανοι για δύο λόγους: Για την Ηπειρωτική μας καταγωγή και επειδή ευτυχήσαμε να πάρουμε τα φώτα της παιδείας από ένα σχολείο που το κύρος, η αίγλη, και η φήμη του ξεπέρασαν τα στενά γεωγραφικά όρια του Ηπειρωτικού χώρου. Η περηφάνια μας αυτή δεν οδηγεί σε κάποια αντίληψη αριστοκρατικού διαχωρισμού, αλλά στην αίσθηση ότι αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας ενός πνευματικού ιδρύματος που έτυχε της γενικής αναγνώρισης και, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών Γιάγκου Πεζματζόγλου, όταν απηύθυνε χαιρετισμό στην εναρκτήρια εκδήλωση του Συλλόγου, “απέβη πνευματική κυψέλη και εθνικό εργαστήριο”.
Πρόθεση και κοινή επιδίωξή μας είναι η αναβίωση του πνεύματος της αδελφότητας των Ζωσιμάδων. Σαν άτομα έχουμε διαφορετικές προσωπικές επιδιώξεις, πολιτικές πεποιθήσεις ή φιλοσοφικές προσεγγίσεις της ζωής, πολλές φορές τελείως αντίθετες μεταξύ τους. Σχεδόν όλοι μας, σύμφωνα με τον Ηπειρωτικό χαρακτήρα, χαράξαμε και ακολουθούμε μοναχικές πορείες επαγγελματικής και κοινωνικής προσφοράς. Έχοντας όμως σαν κοινό σημείο αναφοράς και συνδετικό κρίκο τη Ζωσιμαία Σχολή, μπορούμε να ενώσουμε τους μοναχικούς μας δρόμους σε μια προσπάθεια προσφοράς ή μάλλον αντιπροσφοράς προς την τροφό Σχολή και την ιδιαίτερη πατρίδα μας τα Γιάννινα.
Η αρχική ιδέα για τη σύνταξη της Επετηρίδας γεννήθηκε από συναισθηματικούς κυρίως λόγους και από την έντονη επιθυμία να ξαναβρεθούμε με τους παλιούς μας φίλους και συμμαθητές.
Αρχίσαμε τις επαφές, τα τηλεφωνήματα, τις αραιές στην αρχή -πυκνότερες αργότερα-συναντήσεις, ξαναβρεθήκαμε με τους παλιούς συμμαθητές μας, γνωρίσαμε νέους φίλους και με λίγα λόγια, μας δόθηκε η ευκαιρία να ανασύρουμε ιστορίες από τα ανέμελα μαθητικά χρόνια και να απολαμβάνουμε τις μικρές μας αποδράσεις από την πίεση και τον φόρτο της καθημερινότητας. Μετά τον πρώτο – εφηβικό θα τον έλεγα – ενθουσιασμό, ακολούθησαν οι ωριμότερες σκέψεις και διαπιστώσεις. Οι Απόφοιτοι της Ζωσιμαίας Σχολής έχοντας μια σημαντική επαγγελματική και κοινωνική παρουσία βρίσκονται διάσπαρτοι σε όλη την Ελλάδα και τον Κόσμο. Εάν καταφέρναμε να έρθουμε πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, αναπτύσσοντας πνεύμα συναλληλίας, ήταν βέβαιο ότι η συνισταμένη των προσπαθειών μας θα οδηγούσε σε σημαντικά αποτελέσματα. Με τον τρόπο αυτό γεννήθηκαν ιδέες που απέφεραν καρπούς. Μετά από δικές μας προτάσεις και με την συνδρομή μελών του Συλλόγου μας οργανώθηκε ο Αύγουστος Γλυπτικής στα Γιάννινα, ιδρύθηκε το Τμήμα Εικαστικών Τεχνών και Επιστήμης της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ήρθε στην επιφάνεια η ιδέα της αξιοποίησης του “Σουφαρί Σαράι” ως Πνευματικού Κέντρου του Δήμου. Τελικά πιστέψαμε και ελπίζουμε να μη διαψευστούμε, ότι η Επετηρίδα που παρουσιάζουμε σήμερα μπορεί να συμβάλει θετικά ώστε η Ζωσιμαία Σχολή να ανακτήσει την παλιά της αίγλη. Η προσφορά ενός σχολείου δεν μπορεί να αποτιμηθεί με στατιστικούς πίνακες και νομογραφήματα ειμή μόνο με την καταγραφή του έργου και την ιχνηλάτηση της πορείας των μαθητών του στην επιστημονική, πνευματική και κοινωνική ζωή του τόπου. Πιστεύουμε ότι η καταγραφή της πορείας των αποφοίτων της Ζωσιμαίας Σχολής αποτελεί την καλύτερη απόδειξη του σημαντικού της έργου και το πειστικότερο επιχείρημα, προς την Πολιτεία, για την ανάγκη επαναφοράς του προτέρου ρόλου της, ως Προτύπου εκπαιδευτικού ιδρύματος.
Με γνώμονα τις παραπάνω σκέψεις αποτολμήσαμε -την μερική έστω- καταγραφή των Αποφοίτων της Ζωσιμαίας Σχολής και την έκδοση της 1ης Επετηρίδας τους. Η συγκέντρωση των βιογραφικών στοιχείων των Αποφοίτων της Ζωσιμαίας Σχολής άρχισε πριν από τέσσερα χρόνια περίπου και πραγματοποιήθηκε είτε μέσω προσωπικών επαφών, είτε μέσω ανακοινώσεων που δημοσιεύθηκαν στον ημερήσιο τύπο των Ιωαννίνων. Τα στοιχεία που μας παρέδωσε κάθε απόφοιτος καταχωρήθηκαν στην Επετηρίδα χωρίς καμιά παρέμβαση ή τροποποίηση. Στην Επετηρίδα καταγράφηκαν Απόφοιτοι της Ζωσιμαίας Σχολής ανεξάρτητα εάν είναι μέλη ή όχι του Συλλόγου, καθώς επίσης και όσοι εκ των παλαιών μαθητών που, αν και μαθήτευσαν στη Σχολή για περιορισμένο χρόνο, αισθάνονται άρρηκτα δεμένοι με αυτή. Κατά το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την έναρξη της συγκέντρωσης των στοιχείων μέχρι την έκδοση της Επετηρίδας, μερικοί από τους παλαιούς συμμαθητές έφυγαν από κοντά μας. Παρά ταύτα, θεωρήσαμε υποχρέωση μας, τιμητικά και εν είδει μνημοσύνου, να καταχωρήσουμε τα στοιχεία τους στην παρούσα 1η Επετηρίδα.

Για τη συλλογή και την αντιπαραβολή των στοιχείων εργάστηκαν οι απόφοιτοι: Ελένη Αναγνωστοπούλου, Αθανάσιος Δάλλας, Σταύρος Δερματάς, Απόστολος Κατσίκης, Ανδρέας Λαζάνης, Ίνης Μεσαρέ, Βασίλειος Παπαιωάννου, Λάζαρος Σακελλαρίου, Μαίρη Τσακελίδου και Δανάη Τσοτάκου-Γαλανή. Η ηλεκτρονική επεξεργασία των στοιχείων έγινε από τον απόφοιτο Σταύρο Δερματά. Είναι βέβαιο ότι πάρα πολλοί και σημαντικοί απόφοιτοι δεν περιλαμβάνονται στην εκδοθείσα Επετηρίδα. Αποτελεί ευχή και στόχο μας να πετύχουμε, στην επόμενη έκδοση της Επετηρίδας, την καταγραφή και την ένταξη του συνόλου των αποφοίτων.
Δεν θα αποτολμήσω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά σε ονόματα διακεκριμένων ή προβεβλημένων αποφοίτων που περιλαμβάνονται στην Επετηρίδα, όχι από φόβο μήπως παραλείψω ή αδικήσω κάποιους, αλλά γιατί θέλω να πιστεύω ότι η συνολική παρουσία μας είναι αυτή που μπορεί να αναδείξει την ουσιαστική δυναμική του συλλόγου. Μιας δυναμικής που δεν θα αναλίσκεται σε επετειακές -πολλές φορές υποκριτικές- εκδηλώσεις, ούτε θα διαγκωνίζεται στον αδυσώπητο στίβο πολιτικών και οικονομικών ανταγωνισμών αλλά μιας δυναμικής που μπορεί να παράγει έργο παιδείας
και πολιτισμού.
Ευχαριστώντας τον Δήμαρχο και Απόφοιτο της Ζωσιμαίας Αναστάσιο Παπασταύρου και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου για την ομόφωνη απόφαση τους να στηρίξουν οικονομικά την παρούσα έκδοση, ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Αποφοίτων Ζωσιμαίας, παραδίδω σήμερα την 1η Επετηρίδα των Αποφοίτων της Ζωσιμαίας στους Αποφοίτους της Σχολής και στην Πόλη μας, με την ελπίδα ότι οι προσδοκίες μας θα βρούνε ανταπόκριση. Οι Απόφοιτοι της Ζωσιμαίας Σχολής αποτελούν την ζώσα ιστορία της Σχολής και μόνο με το έργο τους μπορούν να αποδείξουν ότι επάξια φέρουν τον τίτλο του Απόφοιτου σαν συνεχιστές μακραίωνης παράδοση παιδείας.
Στη σημερινή μας εκδήλωση μας τιμούμε δύο από τους διακεκριμένους Απόφοιτους της Σχολής που, κατακτώντας τα ύπατα αξιώματα της Παιδείας, τίμησαν με το έργο τους και τη Ζωσιμαία Σχολή και την πόλη μας: Τους Πρυτάνεις Γιώργο Νουτσόπουλο τέως Πρύτανη Ε.Μ.Π. και Χρήστο Μασσαλά Πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Γιατί όταν η αρετή επιβραβεύεται τότε και οι πολίτες γίνονται καλύτεροι και οι νεώτεροι αποκτούν πρότυπα προς μίμηση.
Στο σημείο αυτό δίνω τον λόγο στον Ινη Μεσσαρέ Πρόεδρο του Τμήματος Αθηνών και στον Φίλιππα Φίλιο Πρόεδρο του Τμήματος Ιωαννίνων που θα παρουσιάσουν την πορεία και το Ακαδημαϊκό Έργο των τιμώμενων Πρυτάνεων.

Ομιλία του Ομότιμου Καθηγητή και τέως Πρύτανη του Ε.Μ.Π Γεωργίου Κ. Νουτσόπουλου.

Κύριε Βουλευτά, Κύριε Δήμαρχε, Κύριε Πρόεδρε του Συλλόγου Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής, αγαπητοί προσκεκλημένοι που με τιμάτε με την παρουσία σας.
Θέλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες προς τον Πρόεδρο και το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής για τη γιορτή που οργάνωσαν απόψε στην πόλη μας για να με τιμήσουν για τη μακρόχρονη ακαδημαϊκή μου συνεισφορά, ως παλιό απόφοιτο της Ζωσιμαίας Σχολής. Επίσης θερμά ευχαριστώ το Δήμαρχο που ενέταξε την εκδήλωση αυτή στο πρόγραμμα εορτασμού για την απελευθέρωση της πόλης μας. Ευχαριστώ όλους σας που ανταποκριθήκατε στο σημερινό κάλεσμα και θέλω να σας διαβεβαιώσω, ότι μου κάνετε μεγάλη τιμή, τόσο μεγάλη, που μου είναι δύσκολο να εκφράσω με λόγια την ευγνωμοσύνη μου.
Η αναγγελία από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής της σημερινής τιμητικής για μένα εκδήλωσης, μου δημιούργησε τον τελευταίο καιρό μια έντονη αναμόχλευση της μνήμης μου. Έτσι, αναγκαστικά θα σας ταλαιπωρήσω για λίγο με μνημονικά αποστάγματα, ή αν θέλετε ένα προσωπικό οδοιπορικό μνημόνιο.
Εδώ κι΄ ακριβώς 60 χρόνια πριν, αρχές Φλεβάρη του 1942, μέσα στο καταχείμωνο, μ΄ ένα μέτρο χιόνι στο χωριό, με κατέβασε ο πατέρας μου στα Γιάννενα, καβάλα σ΄ ένα μουλάρι του στρατού που του είχαν δώσει μετά την κατάρρευση του μετώπου σε ανταπόδοση για το άλογο που του είχαν επιτάξει στην επιστράτευση, κουκουλωμένο μ΄ ένα σάλι της μάνας μου, ο πατέρας μου με κλάπες στα πόδια, 7 ώρες δρόμο, για να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στο Γυμνάσιο της Ζωσιμαίας Σχολής.
Ήμουν μόλις 10 χρονών, κι΄ είχα τελειώσει την Τετάρτη Δημοτικού στο μονοτάξιο δημοτικό σχολείο του χωριού μου. Τονίζω το μονοτάξιο, 8 με 10 παιδιά όλα κι΄ όλα, γιατί στην πραγματικότητα είχα αποκτήσει τις γνώσεις των έξι τάξεων του δημοτικού ιδιαίτερα στην αριθμητική (πράξεις, δεκαδικούς, κλάσματα, συμμιγείς, τόκος-επιτόκιο-ανατοκισμός) κι΄ όλα αυτά απ΄ έξω χωρίς χαρτί και μολύβι, και την ιστορία (αρχαία-βυζαντινή-επανάσταση του ΄21), αφού παρακολουθούσα αναγκαστικά όλη τη διδασκόμενη ύλη. Πέτυχα στις εξετάσεις, ήξερα περισσότερα απ΄ όσα ζητούσαν, και πήρα το απολυτήριο από τη Ζωσιμαία τον Ιούνιο του 1949. Θεωρώ υποχρέωσή μου να μνημονεύσω, ότι έζησα όλα τα γυμνασιακά μου χρόνια στα Γιάννενα με την αδελφή του πατέρα μου, τη σεβαστή θεία μου Ολυμπιάδα Μιχαηλίδη, γυναίκα του διακεκριμένου γιατρού της πόλης μας, Βασιλείου Μιχαηλίδη, σπουδαγμένου στο Παρίσι, στους οποίους οφείλω πάρα πολλά.
Εκείνη την εποχή η Ζωσιμαία Σχολή είχε κιόλας ιστορία 100 χρόνων, με Πανελλήνια φήμη ως Πρότυπο Γυμνάσιο, στην πραγματικότητα εκπαιδευτικό ίδρυμα πανελλήνιας ακτινοβολίας. Όλη η μορφωμένη εμφύλιος, μακρύς, σκληρότερος αδελφοκτόνος. Τα Γιάννενα στο κέντρο της επιχειρησιακής δραστηριότητας, συλλήψεις, δίκες, καταδίκες σε θάνατο σε ισόβια, εκτελέσεις, τέσσερις συμμαθητές μας πάνε στο στρατοδικείο, καταδικάζονται σε θάνατο, σε ισόβια, σε πολύχρονη φυλάκιση, ευτυχώς δεν εκτελείται κανείς τους, επενέβη ο Σπυρίδων. Ο Τάκης Μαντάς, ο Χρήστος ο Κομπίλας, ο Μήτσος ο Μπάης, ο αξέχαστος Ερμής Ευαγγελίδης (Ζαγορίσιος), χρόνια στις φυλακές, κανείς τους δεν ζει σήμερα, χάθηκαν λίγο πριν, λίγο μετά τα πενήντα τους. Όταν παίρνω το απολυτήριο από τη Ζωσιμαία τον Ιούνιο του 49 ο εμφύλιος δεν έχει τελειώσει, τελειώνει λίγους μήνες αργότερα τον Αύγουστο του 49. Η είδηση με βρήκε στο φροντιστήριο του Κανέλου στην Αθήνα στην οδό Τενέδου.
Ως πρότυπο Γυμνάσιο η Ζωσιμαία Σχολή είχε το πλεονέκτημα να διορίζονται σε αυτήν επίλεκτοι καθηγητές. Θεωρώ υποχρέωσή μου σήμερα να μνημονεύσω τους περισσότερους από αυτούς που θυμάμαι, που σφράγισαν την Γυμνασιακή μου μαθητεία. Ξεκίνησα με Γυμνασιάρχη το Χρήστο Σούλη, που φάνταζε σε μας τα παιδαρέλια σαν μια αξιοσέβαστη, αυστηρή, λίγο μυθική προσωπικότητα. Από τους φιλολόγους, πρώτο τον γλυκύτατο και αδικοχαμένο Άγγελο Χαντζή με τον οποίο έκανα τα πρώτα βήματα της Ελληνικής Γραμματολογίας με το “Λύκος διώκει αμνόν, ο δ΄ αμνός εις ναόν καταφεύγει” και το “λύω, λύεις, λύει, λύομεν, λύετε, λύουσι”, τον μειλίχιο Χουλιάρα, τους νεοελληνιστές Πεταλά και Παπαγεωργίου, τον πράο Σαράντη Παπανικολάου, τον νευρικό Σταματιάδη που με αγαπούσε πολύ και τις 4 τελευταίες τάξεις τον Βαγγέλη τον Πρίτσο, αρχαιολάτρη και λατινιστή, είμαστε τα παιδιά του Βαγγέλη, τον σεβάσμιο Γυμνασιάρχη Σιωμάλα και τον ποιητικό Γυμνασιάρχη Παπανικολάου με το “έρως ανίκατε μάχαν” της Αντιγόνης. Από τους μαθηματικούς τον αυστηρό Μπέγκα, τον Τσακανάκη, που διαδέχθηκε ως Γυμνασιάρχης τον Σούλη όταν απολύθηκε και τα τελευταία χρόνια τον Μπουραντά. Απο τους φυσικούς τον μειλίχιο Μπάη και τον λεβέντη Καρακίτσιο. Τον αξέχαστο Οδυσσέα Φραγκούλη στα θρησκευτικά, με τις ατελείωτες συζητήσεις θεολογικού χαρακτήρα που δημιουργούσα, τον λόγιο-κριτικό Γεροντικό που μας έμαθε μπόλικα Γαλλικά όλη την τάξη και τέλος τους καθηγητές των καλλιτεχνικών μαθημάτων, τον μουσικό Βοντετσιάνο, τον καλλιτέχνη Παπά-Αρώνη και τον ευθυτενή γυμναστή μας τον Κοριζή. Δεν τα πήγαινα καλά σ΄ αυτά τα μαθήματα λόγω έλλειψης φυσικού ταλέντου.
Η μαθητεία μου στη Ζωσιμαία Σχολή μου έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσω ορισμένα εφόδια και να καλλιεργήσω ορισμένα προσόντα, που αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα στην επιτυχή στη συνέχεια μόρφωσή μου και στην ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία:
α). Έμαθα καλά Ελληνικά, Γραμματική και Συντακτικό, Αρχαία και Νεοελληνική Γραμματολογία, διάβασα πολύ Ελληνική Λογοτεχνία, καθαρευουσιάνικη και δημοτική ξένη και κύρια Γαλλική Λογοτεχνία σε μετάφραση. Έτσι ανέπτυξα την ικανότητα σαφήνειας, πληρότητας και λιτότητας στη διατύπωση στον γραπτό και προφορικό λόγο, όχι βέβαια στην ορθοφωνική εκφορά του προφορικού λόγου (σύνδρομο όλων των Ηπειρωτών της γενιάς μου). Η σημερινή γενιά έχει βελτιωθεί πολύ σ΄ αυτό. Εμβάθυνα καλά στη Φυσική-Χημεία-Μαθηματικά, αφού άλλωστε ετοιμαζόμουν για εξετάσεις στο Πολυτεχνείο.
β). Μαθησιακή πειθαρχία, οργάνωση της μαθησιακής διαδικασίας, χρονικό προγραμματισμό, συστηματική μελέτη με μεγάλη αυτοσυγκέντρωση.
γ). Τελευταίο και πολύ σημαντικό, αυτογνωσία-αυτοπεποίθηση και ισχυρή θέληση για την κατάκτηση της γνώσης.
Με αυτά τα εφόδια που απέκτησα και καλλιέργησα στα χρόνια της μαθητείας μου στη Ζωσιμαία Σχολή, και είμαι ευγνώμων σε όλους τους καθηγητές μου που ο καθένας με τον τρόπο του με βοήθησαν σε αυτό, κατόρθωσα να έχω μια επιτυχή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Η μαθησιακή μου διαδικασία συνεχίστηκε επιτυχώς για άλλα 8 ½ χρόνια σε υψηλής στάθμης Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Αθήνα και λίγο αργότερα στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. το φημισμένο Μ.Ι.Τ. Από κει και πέρα, όλα τα άλλα ήρθαν φυσιολογικά, σαν αναπόφευκτη συνέπεια, νομοτελειακά, πάντα με πολλή δουλειά και αφοσίωση. Οι βάσεις είχαν χτιστεί στη Γεραρά
Ζωσιμαία Σχολή.

Χίλια ευχαριστώ σε όλους που με τιμήσατε σήμερα με την παρουσία σας, χίλια ευχαριστώ για την υπομονή σας να ακούσετε το μικρό οδοιπορικό μου.

Αντιφώνηση του Καθηγητή και Πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Χρήστου Β. Μασσαλά.

Οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται ως “έμπειρες κοινωνίες” όταν οι δομές τους έχουν δημιουργήσει παράδοση. Η αναφορά στον όρο παράδοση έχει σκοπό να τονίσει τη διαμόρφωση της κάθε φορά νέας πραγματικότητας με βάση την αναζωογόνηση του παρελθόντος και τη μεταμόρφωση των στοιχείων του, ως δομικών στοιχείων, για την οικοδόμηση του παρόντος και το σχεδιασμό του μέλλοντος.
Αν και η πατρίδα μας διαθέτει πλούσιο παρελθόν, σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δημιουργίας, οι περιπέτειές της αλλοίωσαν τις διαδρομές της και ακύρωσαν τις προοπτικές της. Κάτω απο δυσμενείς συνθήκες, ο Ηπειρωτικός χώρος, αντανακλώντας το πλούσιο παρελθόν, φιλοξένησε και τροφοδότησε εκπαιδευτικές δομές που αποτελούν την ιστορική συνέχεια του σημερινού Πανεπιστημίου.
Τα σχολεία των Ιωαννίνων, τότε που η συλλογική συνείδηση επιχειρούσε να εδραιώσει το δικαίωμα στην ύπαρξη, να διασώσει το παρελθόν, να προετοιμάσει το μέλλον, δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για μια έμπειρη κοινωνία.
Το σχολείο “σύμβολο”, που είναι ακόμα ζωντανό, η Ζωσιμαία Σχολή είναι προϊόν της ευεργεσίας των Αδελφών Ζωσιμά. Σύμφωνα με την ιδεολογία του ευεργετισμού, εκ της ευεργεσίας πηγάζουν όλες οι αρετές καθώς και εκ της δικαιοσύνης όλα τα καθήκοντα. Με σεμνότητα, γνώση και όραμα οι ξενιτεμένοι Ζωσιμάδες συνέβαλαν στην αναγέννηση του ελληνικού έθνους και προετοίμαζαν την πατρίδα τους για την ανεξαρτησία και την επιβίωσή της με βάση τη γνώση. Η μεγάλη προσφορά της Ζωσιμαίας Σχολής οφείλεται στους φωτισμένους της δασκάλους. Άλλωστε ο δάσκαλος είναι αυτός που εξυψώνει τη σημασία του παρελθόντος και την μεταλλάσσει σε παιδεία, σε ενέργεια σωτηρίας, αυτός ασκεί τους νέους στους δημοκρατικούς θεσμούς, αυτός γεφυρώνει τις ασύντακτες συνειδήσεις με την ύλη μιας κοινής πίστης, αυτός επωμίζεται το μέγα κήρυγμα που εκκινεί απο, τα βάθη της αιωνιότητας εμβολίζοντας επιτυχώς το παρόν και στοχεύοντας με την ίδια προσδοκία το μέλλον.
Η σημερινή εκδήλωση ανακαλεί στις μνήμες μας ιστορικές μορφές και πιθανώς ξεχασμένα οράματα. Μα πάνω απ΄ όλα αποτελεί αναφορά στην προσφορά της Ζωσιμαίας Σχολής.
Η επιλογή μου ως εκπροσώπου των χιλιάδων που μαθήτευσαν στο σχολείο-αναφορά πρέπει να θεωρηθεί ως συμβολική, επειδή αυτή την περίοδο διευθύνω τη συνέχεια των σχολείων των Ιωαννίνων, το Πανεπιστήμιο, και ως τέτοια είναι αποδεκτή και άκρως τιμητική. Θα μου επιτρέψετε όμως να αφιερώσω την τιμή αυτή στη μνήμη των δασκάλων μου Π. Δεβέκο, Σ. Καρακίτσιο και Σ. Νικολό.
Σας ευχαριστώ.